Love Sex Machine - Asexual Anger

Lost Pilgrims, 2016

 

Het metalgenre kent vele varianten, maar voor Opduvel is de meest smerige variant het best genietbaar. Dus geen staccato riffs en snelle gitaarsolo's, maar morsige doom en sludge. Laat dat nu precies zijn wat het Franse Love Sex Machine op zijn tweede plaat brengt, en dat op overdonderende wijze.

Love Sex Machine komt uit het Lille en bestaat sinds 2009. Het titelloze debuut uit 2012 liet al horen dat het de Fransen menens is, want ook op die plaat walste de band over je heen. 'Asexual Anger' doet dat nog eens dunnetjes over en  doet dat beter, omdat het songmateriaal deze keer nog overtuigender is.

Belangrijkste kenmerken van het geluid van het viertal zijn de trage maar moddervette drumslagen, de beukende baspartijen, de zéér laag gestemde gitaren en de agressieve schreeuwzang. Variëren doet de band niet of nauwelijks: alle acht songs op 'Asexal Anger' beuken in op de luisteraar, weliswaar in een redelijk traag tempo maar met een dermate lompe agressie dat de muziek werkt als een sloophamer.

De eenvormigheid van het album is overigens een kracht en geen zwaktebod. Met name door de ijzersterke doom/sludgeriffs zijn de nummers voldoende van elkaar te onderscheiden en een of meerdere van het geijkte stramien afwijkende tracks zouden de coherentie van het album teniet hebben gedaan. De liefhebber van vette sludgemetal krijgt van Love Sex Machine simpelweg waar hij/zij om vraagt: vette sludgemetal. Met een doomrandje. Niets meer en niets minder.

Een enkele keer wordt even gas teruggenomen, maar die spaarzame en korte rustpuntjes dienen slechts om vervolgens de beuk er weer volledig in te kunnen gooien. Gitaren en bas toveren de ene na de andere zware riff tevoorschijn. En dat werkt verslavend, zelfs in een erg traag tempo, zoals in afsluiter Silent Duck, waarin de schreeuwzang trouwens wordt afgewisseld met een grunt. 

Als Love Sex Machine al met een andere metalband vergeleken moet worden, is het Amerikaanse Generation Of Vipers de eerste band waarvan de naam opdoemt. De Fransen klinken even bruut en heavy, en nog meer ontdaan van alle muzikale franje. De sfeer van het album is mistroostig, geladen met een enorme boosheid.

'Asexual Anger' klinkt als een eenzaam, mismoedig monster, verlaten door eenieder, dat wreed en meedogenloos uithaalt naar alles en iedereen. Er is geen tijd voor contemplatie, er is slechts nietsontziende agressie. Love Sex Machine verpakt dat alles in acht woeste tracks die gigantisch hard aankomen. Niet voor tere zieltjes, wees gewaarschuwd.

https://lovesexmachine.bandcamp.com/