donderdag 12 november 2015

Een moeilijk en gedurfd muzikaal avontuur

Serries Verhoeven Webster Trio - Cinepalace

Tonefloat, 2015


Op hetzelfde moment dat 'Sluimer' van Fantoom uitkomt, verschijnt in de serie 'A New Wave of Jazz' van het Nederlandse platenlabel Tonefloat ook deze plaat van het Serries Verhoeven Webster Trio. Is 'Sluimer' al geen plaat voor de ongeduldigen onder ons, 'Cinepalace' beproeft het geduld van de luisteraar nog meer. Maar zoals in abstracte en in eerste instantie moeilijk te behapstukken muzieksoorten opgeld doet: doorzetten loont.

'Cinepalace' is een weergave van het concert dat de Belgen Serries en Verhoeven en de Brit Webster gaven in cinéPalace te Kortrijk in mei 2015 en bestaat uit één stuk van een kleine drie kwartier. Op plaat is de onderlinge communicatie van de muzikanten tijdens het concert niet zichtbaar en het is goed voorstelbaar dat dat als een gemis wordt ervaren. Desondanks blijft er genoeg te genieten over. 

Het personeel op deze plaat en op 'Sluimer' kent elkaar; bassiste Martina Verhoeven en gitarist Dirk Serries maken deel uit van Fantoom en saxofonist Colin Webster speelde samen met Serries in de uitgebreide bezetting van Dead Neanderthals tijdens het Incubate Festival 2014, op cd en lp uitgebracht onder de titel 'Endless Voids'. Het duo Dead Neanderthals (Otto Kokke en René Aquarius) maakt weer deel uit van Fantoom en Webster speelt ook mee op 'And It Ended Badly' en 'Prime' van Dead Neanderthals.

Net als 'Sluimer' gaat het hier om een geïmproviseerde zoektocht, maar in tegenstelling tot Fantoom werkt dit trio niet toe naar een climax die daarna weer afgebouwd wordt. 'Cinepalace' is een onherbergzaam muzikaal landschap waarin de muzikanten voorzichtig dan wel brutaal optreden, elkaars grenzen opzoekend, en waarin zij eigenzinnigheid en recalcitrantie niet schuwen.

Het trio weet af en toe aardig ferm uit de hoek te komen. Ook Serries, die zich als gitarist steeds meer heeft ontpopt als een specialist in het spelen van drones en ambientklanken, komt op deze plaat zo nu en dan daarvan los om zich hard in het strijdgewoel te mengen, zoals na ongeveer zesendertig minuten in een robuust gedeelte van het stuk. Verhoeven bespeelt haar contrabas met de strijkstok en zij doet dat veelzijdiger dan op 'Sluimer'. Webster speelt geen twee noten recht vooruit maar bedient zich van verschillende technieken op zijn tenorsaxofoon. Op 'Prime' bewees hij dat hij het muzikale geweld niet schuwt, maar niets daarvan op 'Cinepalace', waarop het spel van Webster meer de richting opgaat van zijn werk met Sam Underwood en Graham Dunning, te horen op het eerder dit jaar verschenen, zeer abstracte 'Bleed'.

'Cinepalace' klinkt als een strijd tussen drie gelijkwaardige muzikanten, waarin soms rake klappen worden uitgedeeld, soms ingehouden spanning de boventoon voert en waaruit geen winnaar naar voren komt. Van een vloeiende beweging is geen sprake; het gaat met horten en stoten, al grommend en pruttelend en vooral zoekend naar consensus die maar af en toe gevonden wordt. De zoektocht is waar het om gaat. Het leidt tot een moeilijke maar ook spannende plaat. Geen voer voor de gemiddelde jazz- of popliefhebber, maar wie op zoek is naar een gedurfd muzikaal avontuur komt hier wel aan zijn trekken.

http://www.dirkserries.com/ 

http://colin-webster.blogspot.nl/

https://newwaveofjazz.bandcamp.com/  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten