Dreigende klanklandschappen van noisy drones

James Welburn - Hold

Miasmah, 2015

Als bassist heeft James Welburn begin jaren negentig in Londen in een aantal avant-rockbands gespeeld. Later is hij geluidskunst gaan studeren en is hij zich gaan vestigen in Berlijn, waar hij zich verdiepte in de laatste software-ontwikkelingen en de experimentele kant van het muziekspectrum heeft opgezocht. Zijn eerste LP/CD onder eigen naam is getiteld 'Hold' en de daarop te horen elektronische klanklandschappen werken verslavend.

Welburn wordt op zijn debuutalbum ondersteund door de op vele muzikale gebieden gepokt en gemazelde slagwerker Tony Buck. Buck is drummer van het Australische minimal jazztrio The Necks, speelde ooit bij het Nederlandse Palinckx en speelt gitaar in zijn eigen band Transmit. Van die laatste band maakt ook Welburn deel uit, als bassist. 

Naught is de heftige binnenkomer op 'Hold'. Zware drums, een dreigende baslijn en onheilspellende noisy drone zetten de toon. De dreiging is constant aanwezig, lijkt soms dichterbij te komen maar blijft toch op afstand. Dat geldt ook voor het daaropvolgende Peak: een dreigende drone ondersteund door de bekkens van Tony Buck, waarin de spanning voelbaar is en blijft.

Shift is vervolgens snel en gejaagd. Het is niet moeilijk je een rennende persoon voor te stellen, steeds omkijkend omdat hij/zij wordt achtervolgd, door wie of wat blijft in het ongewisse, maar duidelijk is dat er geen ontkomen aan is.  Transcience is bijna noiserock, zoals dit stuk wordt voortgedreven door repeterende bas en drums. Welburn blijft inventieve maar donkere drones produceren.

In het midden van Duration is zowaar een rustpuntje te ontdekken, maar daar omheen regeren elektronische noise, bas en drums. Er is zelfs een flard gitaarspel in te ontwaren dat niet elektronisch lijkt te zijn gemanipuleerd. Het titelstuk doet het daadwerkelijk rustiger aan. Hierin begeeft de luisteraar zich in een mistig en duister klanklandschap, gaandeweg nieuwe geluiden ontdekkend, vooral afkomstig van de percussie van Buck. Het is het enige stuk zonder beat en meteen de laatste track op de plaat. 

Melodieën ontbreken op 'Hold', maar er gebeurt veel. Welburn maakt waaiers van overweldigende elektronische geluiden, veelal dreigend en donker gekleurd, dus zweverig wordt het nergens. De in noise gevatte klanklandschappen hypnotiseren, klinken soms unheimisch maar doen toch verlangen naar meer. Buck drumt opvallend conventioneel en heavy, zeker in vergelijking met zijn spel bij The Necks, en is daarmee de perfecte ondersteuning voor de noise van Welburn. Het onvolprezen Swans komt op enkele momenten op als referentie, maar Welburn staat op zichzelf, werkt abstracter. Zijn drones doen soms ook aan het werk van Phill Niblock denken, ware het niet dat hier bas en drums prominent aanwezig zijn, in tegenstelling tot de pure drones van Niblock.

Stijlkenmerken kent 'Hold' legio: drone, noise, doom, dark ambient, wave, metal, krautrock, avant-garde, psychedelica; Welburn gooit het allemaal in de blender en komt met een noisy drone-album dat staat als een huis. Een spookhuis, welteverstaan. 'Hold' is een bloedstollend spannende muzikale ontdekkingsreis.

https://soundcloud.com/james-welburn